Μαρία Γκιώνη: Ο Ουελμπέκ με το μαύρο χιούμορ δικάζει τον δυτικό άνθρωπο που έχει παραδώσει τα όπλα κι έχει προδώσει τα νεανικά του όνειρα.
Η Μαρία Γκιώνη μου μιλάει και μου παρουσιάζει την "Σεροτονίνη", την γραφή του Ουελμπέκ, την συνεργασία της με τους Εlephas tiliensis και όλα αυτά τα όνειρα που βίαια ματαιώθηκαν..
Tι ήταν αυτό που σας κέντρισε την προσοχή στο συγκεκριμένο βιβλίο;
Οι Elephas tiliensis (Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου) διάβασαν το βιβλίο και αποφάσισαν να ασχοληθούν μ' αυτό.Ο Ουελμπέκ είναι ένας βαθειά κυνικός συγγραφέας,θυμάμαι όταν διάβασα το βιβλίο πρώτη φορά ότι μου δημιούργησε μία απώθηση κι αυτό μου κέντρισε την προσοχή.Στις ομαδικές αναγνώσεις άρχισα να συνειδητοποιώ βαθύτερα τι είναι αυτό που πραγματεύεται,τη σκοτεινή πλευρά της Ευρώπης. Συγκεκριμένα γράφει για τη Γαλλία, αλλά φυσικά μπορείς να κάνεις αναγωγές γενικότερα σε όλο τον δυτικό κόσμο. Όλο αυτό το ψεύτικο-ιλουστρασιόν που φυσικά πέρασε και απ'την Ελλάδα στα 90'ς και που κρύβει από κάτω του μια βαθειά σαπίλα.
Πόσο δύσκολη ήταν η μεταφορά του;
Οι Elephas tiliensis αρκετές φορές έχουν ασχοληθεί με κείμενα μη θεατρικά.Όλη η διαδικασία ξεκίνησε απλά, απ' την ομαδική ανάγνωση του βιβλίου.Είναι σπουδαία όλη αυτή η μαυρίλα και η απαισιοδοξία που χωρίς καμία λογοκρισία ο Ουελμπέκ βγάζει στο χαρτί του... Βασική ιδέα ήταν ότι ενώ το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο από τη σκοπιά του κεντρικού ήρωα, τα παιδιά ήθελαν στην παράσταση να δώσουν φωνή στα υπόλοιπα πρόσωπα, τα οποία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο οδήγησε κάποια στιγμή στην απελπισία, κυρίως με την απάθεια του. )Εξαρχής υπήρχε από πλευράς τους η ιδέα ενός τηλεοπτικού show, αφιερωμένου στον Φλοράν που πρόκειται να αυτοκτονήσει,από το οποίο παρελαύνουν αυτά τα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή του.Το μαύρο χιούμορ που χαρακτηρίζει και τη γραφή του Ουελμπέκ έπρεπε να είναι ένας βασικός μεταδότης της ιστορίας.Με αυτό το χιούμορ δικάζει τον δυτικό άνθρωπο που έχει παραδώσει τα όπλα κι έχει προδώσει τα νεανικά του όνειρα, για να υπηρετήσει έναν μηχανισμό για τον οποίο είναι αναλώσιμος και που θα τον συντρίψει.
Τι είναι αυτό που έλκει τον Φλοράν στην Καμίγ;
Noμίζω πως είναι η ανάμνηση της δικής του νιότης. Της δικής του ανεμελιάς, αν ποτέ υπήρξε αυτή πραγματικά. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο της Καμίγ ότι θα μπορούσε να κάνει μία γυναίκα ευτυχισμένη.Θυμάται ότι ήταν ένα κορίτσι που πλήγωσε πριν 20 χρόνια και που αν του είχε φερθεί διαφορετικά, θα μπορούσε να ήταν ακόμα μαζί του. Επίσης εκείνη έχει βρει τον τρόπο να "χακάρει το σύστημα", να συνεχίσει τη ζωή της και να ζει όμορφα μέσα στη φύση όπως ονειρευόταν από μικρή.Μέσα στην απελπισία του αγκιστρώνεται από την ανάμνηση της εμμονικά και θεωρεί πως μόνο κοντά της έχει μια τελευταία ευκαιρία στην ευτυχία.
Ο Φλοράν είναι ένας άνθρωπος της εποχής μας; Πώς θα τον παρομοίαζες;
Υπάρχει σίγουρα αυτός ο τύπος ανθρώπου, ο ματαιωμένος ματαιόδοξος πενηντάρης. Νομίζω ότι είναι αυτό που όλοι φοβόμαστε ότι θα γίνουμε σ' εκείνη την ηλικία. Πιστεύω ότι οι νεότεροι άνθρωποι σήμερα, τα άτομα που ζήσαμε την κρίση και βιώσαμε από νωρίς την ματαίωση, στραφήκαμε σε κάτι πιο ρομαντικό. Οι μεγάλες υποσχέσεις βγήκαν από νωρίς απ' το μυαλό, οπότε οδηγηθήκαμε σε κάτι άλλο.Η γενιά του Φλοράν έχει πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι με τη στάση τους ενεργοποίησαν τον μηχανισμό για να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν και συχνά δεν δέχονται να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αντιστοιχούν.
Έχει αποπροσανατολιστεί ο άνθρωπος στο κυνήγι της ευτυχίας;
Σε μία μεγάλη πόλη όπως είναι η Αθήνα δεν υπάρχει ησυχία, νιώθεις ότι αν δεν κάνεις κάτι συνέχεια έχεις κάποιο πρόβλημα. Ότι πρέπει διαρκώς να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, αλλιώς κάτι κάνεις λάθος. Αυτό οδηγεί στην απομόνωση. Τρέχεις μόνος σου διαρκώς να πας κάπου. Προσωπικά παλεύω πάρα πολύ μ' αυτό μέσα μου, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που χρειάζεται την παύση. Να την κάνω χρόνο με τους αγαπημένους μου ή να μην την κάνω τίποτα, να μου την κάνω δώρο. Είναι σημαντικό να διεκδικούμε χρόνο με "την αγέλη μας", χρειαζόμαστε τον διάλογο μαζί της. Γενικά αν κάτι καταφέρουμε να αλλάξουμε σε αυτόν τον κόσμο, θα το κάνουμε συλλογικά όχι ατομικά. Χρειάζεται τεράστια αντίσταση στους ρυθμούς της ζωής που μας επιβάλλονται. Πρέπει να βρισκόμαστε και να οργανωνόμαστε, γιατί συμβαίνουν καθημερινά τόσα πράγματα και πλέον τα μαθαίνουμε όλα. Δεν πρέπει να τα αφήνουμε να περνάνε στο ντούκου, αλλιώς θα γίνουμε όλοι Φλοράν. Πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σοκάρεται και να επιθυμεί να αλλάξει τα πράγματα. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της ιστορίας μας είναι ο Αιμερίκ, ο καλύτερος φίλος του Φλοράν, ο αντι-Φλοράν, που έχει αυτή την ιδεολογία και την προασπίζεται μέχρι τέλους. Η απάντηση σε ανθρώπους σαν τον Φλοράν είναι η συλλογική διεκδίκηση.
Ποιες ανησυχίες και προβληματισμοί θίγονται κατά την διάρκεια της παράστασης;
Υπάρχει αυτό το "πού πάμε;" και νομίζω πως είναι αρκετά ύπουλο -με την καλή έννοια- αυτό που έχουν κάνει ο Δημήτρης με τη Δέσποινα. Βάζοντας τη συνθήκη του talk show πέρα από τον Φλοράν που είναι παθητικός θεατής και οι ίδιοι οι θεατές παίζουν τον ρόλο του κοινού που παρακολουθεί παθητικά τα τέρατα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω του. Θα μου άρεσε οι άνθρωποι να παρακολουθούσαν πιο ενεργητικά τη ζωή, κάτι να κινούνταν μέσα τους κι όχι απλά να κοιτάνε σαν ψάρια και που και που να λένε "πω πω, τι κρίμα" ή "ε, τι να γίνει;".
Πού βρίσκεις εσύ την ευτυχία;
Στην αγαγάπη. Νιώθω πολύ ευτυχισμένη όταν στην προσωπική μου ζωή μπορώ να μοιραστώ στιγμές μου με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και όταν στη δουλειά συναντιέμαι με ανθρώπους που εκτιμώ και έχουν χιούμορ και γίνονται κι αυτοί αγαπημένοι μου άνθρωποι. Οπότε "η αγέλη μου" μεγαλώνει. Στην παρούσα φάση επίσης θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη,αν γινόταν να βιοποριστώ από μία ή δύο δουλειές και να μην πρέπει να γίνομαι το κορίτσι-λάστιχο. Αν μπορούσαμε οι ηθοποιοί γενικά να αντιμετωπιζόμαστε από την πολιτεία σαν κανονικοί επαγγελματίες κι όχι σαν χομπίστες που κάνουν το κέφι τους. Ειδικά τώρα τα πράγματα πάνε μάλλον προς τα πίσω σε αυτόν τον τομέα, οπότε αυτό το κομμάτι της ευτυχίας μου ξέρω ότι θα έρθει μόνο μέσα από τη συλλογική διεκδίκηση.