Ο Τσέχωφ με το έργο του καταδεικνύει ένα σύστημα αδράνειας και απραξίας που παλεύει με τη λαχτάρα για ζωή. Μια κωμωδία της απελπισίας, που αποκαλύπτει την αδυναμία του ανθρώπινου όντος για ευτυχία, το ασύμπτωτο του έρωτα, και τον καλπασμό μιας νέας τάξης πραγμάτων που έρχεται να σαρώσει οτιδήποτε ξεπερασμένο και παρηκμασμένο. Τα πρόσωπα του έργου αναρωτιούνται για τη ζωή, για το νόημα, φαντασιώνονται τη Μόσχα, φιλοσοφούν για το μέλλον απολύτως αδύναμα να πράξουν στο παρόν. Ένας θίασος πρωταγωνιστών αναμετριέται με την δραματουργία του Τσέχωφ, σ’ ένα ασφυκτικό σύστημα αλληλεξάρτησης και ακινησίας, επιχειρώντας να συνθέσουν ανάγλυφα αυτήν την ευαίσθητη “κραυγή απελπισίας” για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η παράσταση επιχειρεί μια εκ νέου επίσκεψη στο έργο.

Οι εμβληματικές ηρωίδες του Τσέχωφ μεγάλες πια, ξαναβουτάνε σε ένα το πιο μνήμης, σε μια ειδική στιγμή που δεν μπορούν να ξεπεράσουν, στη στιγμή που υποσχόταν ελπίδα και αλλαγή. Ένας οριοθετημένος χώρος όπου κατοικούνε αιώνια οι αναμνήσεις τους και ξεγλιστράνε όλα τα πρόσωπα που καθόρισαν τη μοίρα τους. Οι ήρωες του έργου ξαναέρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους, με τον χρόνο και το πέρασμά του και σε μια επαναδιαπραγμάτευση της στιγμής που τους οδήγησε στην οδύνη.